Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα τρυφερά λόγια της Γαρδιτσέας γιαγιάς μου και του Βερβιτσάνου παππού μου (Πετράλωνα και Περιβόλια επισήμως, δύο χωριά κοντά στον Επικούρειο Απόλλωνα).
ΚΛΕΙΩ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΎΛΟΥ
Από μωρό παιδί έμαθα όχι μόνο να μιλώ τη διάλεκτο των ορεινών χωριών, κοντά στην Ανδρίτσαινα και δίπλα στον Επικούρειο Απόλλωνα, αλλά και, μέσα από τις ιστορίες των παππούδων μου, να λατρεύω τα βουνά αυτά.
Είχα επισκεφτεί τα χωριά αυτά με τους γονείς μου παιδί και είχα κόψει και κομμάτι από τον κορμό του πλατανιού της Γάρδιτσας και πήγα στη γιαγιά μου για να μπορέσει να κλείσει ήρεμη τα μάτια της. Δισεγγονή του Γιώρη του Μάλιαρη, εγγόνα του Διονύση του Τόμπορη, περίφανη Γαρτσαία και Βερβιτσαία, καμάρωνα στο σχολείο όταν με ρωτούσαν από που είμαι!
Ο Θεός τα έφερε έτσι ώστε να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία και να διοριστώ αναπληρώτρια στου Ζάχα, λίγο πιο έξω από την Ανδρίτσαινα. Η συγκίνηση που ανέβαινα πάλι αυτά τα βουνά ως δασκάλα πλέον, να διδάξω τους ομοαίματούς μου, ήταν μεγάλη.
Όταν ξεπρόβαλε η Ανδρίτσαινα με τα παραδοσιακά σπίτια και μέσα από τα σύννεφα της ομίχλης, κατάλαβα ότι μάλλον γύρισα πίσω στο χρόνο.
Και ναι. Οι άνθρωποι εκεί κρατούσαν ακόμα όχι το χρώμα της περιοχής αλλά και τις παλιές αξίες. Αξίες που στις μέρες μας έχουν εξαφανιστεί. Ηθική, οικογένεια, εκκλησία, φιλία, τιμή (η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει).
Πρώτο τεστ των παιδιών στην καινούργια δασκάλα η λέξη "παράλητος". Μόλις κατάλαβαν ότι είμαι και εγώ από αυτές τις πέτρες με δέχτηκαν και μου έδωσαν αμέρηστη αγάπη.
Παιδιά που παλεύουν για ένα δύσκολο σήμερα και ένα αβέβαιο αύριο. Είχα μαθητές που το πρωί πήγαιναν στα πρόβατα και μετά έρχονταν στο σχολείο, μαθήτριες που ονειρεύονταν να περάσουν κάπου και να φύγουν για την Αθήνα (ένα όνειρο που τα ερήμωσε τα χωριά αυτά μετά τον πόλεμο), γονείς που με αποκαλούσαν με σεβασμό (έχει εκλείψει στις μέρες μας) "κυρία καθηγήτρια". Ένας κήπος ευωδιαστός υπέροχων ανθρώπων! Απλών αλλά όχι απλοϊκών.
Κάθε πρωί ξεκινούσα να κατεβώ την κατηφόρα από το σπίτι μου στο καφενείο του κυρίου Ηρακλή στην πλατεία της Ανδρίτσαινας, έβγαζα εισητήριο για το λεοφωρείο και περίμενα να ξεκινήσει το ταξίδι μου μέσα από τα πεύκα και το πράσινο μέχρι του Ζάχα (Καλλιθέα στο επίσημο). Μία διαδρομή παραμυθένια που μου έφτιαχνε τη μέρα.
Ναι δεν υπήρχε μέρα που να κατεβώ την κατηφόρα, να μπω στο λεοφωρείο, να διασχίσω το βουνά αυτά μέχρι το σχολείο και να είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Το χρώμα της Ανδρίτσαινας και το πράσινο των βουνών μου ήταν το φάρμακο κατά του άγχους και της μελαγχολίας της Αθήνας (κάτι που οι Αθηναίοι το έχουν πια στα γονίδιά τους).
Στην Ανδρίτσαινα έμαθα την υπεροχή του Ελληνικού καφέ έναντι του γαλλικού και του εσπρέσσο, έμαθα τί πάει να πει αυθεντική γουρουνοπούλα, έμαθα να καλημερίζω τον κόσμο και ας μην τον ξέρω, έμαθα να αγαπώ το βουνό (παιδί της θάλασσας, καλαματιανή από τον πατέρα μου). Μαγεύτηκα απο την ιστορία της, την παλαιότερή στην Ελλάδα βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία, την παράδοση στους πολιτικούς (ο Κανελλόπουλος γεννήθηκε εκεί και ευεργέτησες το χωριό), ένα από τα παλαιότερα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας, τα παραδοσιακά σπίτια, τη νοοτροπία άλλων εποχών (πιο αγνών, πιο ποιοτικών). Και ναι αγάπησα τα βουνά αυτά τίλογα!!!!
Μέχρι και εγώ να κλείσω τα μάτια μου, θα τα έχω μέσα στην καρδιά μου και θα παρακαλέσω την εγγόνα μου να μου φέρει να ασπαστώ ένα κομμάτι από το πλατάνι στην πλατεία της Γάρτσας (Γάρδιτσας).
___________________________________________________________
Αφιερωμένο στη μνήμη της Ευθυμίας Γεωργίου Σπηλιώτη και του Λεωνίδα Διονυσίου Κωνσταντέλλου (Τόμπορη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου