p

Το δάσος της Φολόης, η Δίβρη, η Ανδρίτσαινα,το Αντρώνι, η Αγία Αννα,του Λάλα, το Γούμερο ,η Φιγαλεία, η Πηνεία, η Μίνθη και ο Ερύμανθος δεν είναι απλοί τουριστικοί προορισμοί..... Είναι μικρές πατρίδες!!!Η ορεινή Ηλεία είναι μια από τις περιοχές που ο τουρισμός δεν έχει αλλοιώσει. Η ζωή συνεχίζεται σε ορισμένες περιοχές της όπως πριν από 50 χρόνια

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Στα "λευκά" η ορεινή Ηλεία (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)


«Αγαπημένε, στρώνεται το χιόνι στον
κήπο, στην αυλή, στα κεραμίδια. Την
αρχοντιά του όπου σταθεί ξαπλώνει,
περήφανο και πάναγνο το χιόνι»
(Μυρτιώτισσα)

 
Εκεί ψηλά πια δεν υπάρχει κανένας
Μακριά σημαίνουν καμπάνες
Έξω η νύχτα παραμονεύει
Γεμάτη φυλλώματα
Ορθάνοιχτα μάτια
Εχθρικούς καθρέφτες
Νεκρά τα πλοία μες στην ομίχλη
Η σιωπή μια πληγή δίχως όνομα
Το δάσος βελούδινο
Μια παιδούλα κοιμάται στον ίσκιο του
Απ’ την ανάσα της
Γεννιούνται αδιάκοπα
Άστρα λευκά
(Τάκης Βαρβιτσιώτης)
Τραγουδάς το χιόνι από το σπίτι;
μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;
Nα το τραγουδήσεις απ’ του αλήτη,
κι αν μπορείς, την ξέσκεπη γωνιά.
Nα το τραγουδήσεις με το χτίστη,
στ’ ανεμοδαρμένο του γιαπί·
με την εργατιά, γεμάτη πίστη,
που τους πάγους σπάει με το τσαπί.
Nα το τραγουδήσεις ζευγολάτης,
της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς·
στα ψηλά γιδόστρατα αγωγιάτης,
που στο χιόνι τα ‘θαψε ο βοριάς.
Nα το τραγουδήσεις στο σοκάκι,
σαν εμένα, κι όπως, μια βραδιά,
χιόνι, από το τρύπιο μου σακάκι,
γέμιζε την άδεια μου καρδιά.
Κυριαζής Γ. Αθανάσιος 
 Σαν ζάχαρη άχνη !
Είχε σκεπάσει τις λεμονιές και τις μανταρινιές,
κι έκανε τα φύλλα τους να μοιάζουν
σαν μπισκοτάκια των Χριστουγέννων.
Κι ο αέρας που φυσούσε
το άφηνε να πέφτει μετά μαλακά
πάνω στο γρασίδι
που ήταν κι αυτό άσπρο.
Και κρύο.
Παγωμένο.
Όπως το χαμόγελο
που είχε μείνει στο πρόσωπό της
σαν άφησε την τελευταία της πνοή.
Γλυκό χαμόγελο, ζαχαρωμένο
με μια στάλα θλίψης
στις άκρες των χειλιών.
(Τζούτζη Μαντζουράνη)

Είχε χιόνι.
Γελούσα φωναχτά.
Θαρρούσα πως ήμουν
σε μιαν άλλη χώρα.
Της έσφιγγα το χέρι.
Ήμουν δεκατεσσάρων χρόνων.
Βάδιζα κόντρα στον άνεμο.
Πρέπει να βγω
είναι ανάγκη να βγω.
Θέλω να παίξω
θέλω να ζήσω εγώ, θέλω να ζήσω.
Στα δεκατέσσερα
είναι μπορετό.
Ειδάλλως ποτέ πια.
(Φεντερίκο Ταβάν)

 Σε τρεις μέρες
το χιόνι εισχώρησε παντού.
Έντυσε
τους λασπωμένους δρόμους
με λευκά μονοπάτια˙
τα βαριά ρούχα των ανθρώπων
έβαψε με άσπρη πούδρα
και δύο σώματα
από Ανατολή και Δύση
τα έσμιξε σε ένα.
Μια πρόσκαιρη
δόση ευτυχίας
σαν τις νιφάδες του χιονιού
που λιώνουν
μόλις τα χέρια ακουμπήσουν
(Σιδέρης Ντιούδης)
«Εσύ ,
κατάστικτο χαμόγελο
στο παγωμένο χιόνι –
του Μάρτη άνεμε,
μπαλέτο κλαδιών
που χορεύουν στο χιόνι,
στενάζεις κι αστράφτουν
τα μικρά σου «όχι » –
λευκόποδη ελαφίνα
χαριτωμένη ,
θα μπορούσα να μάθω
ακόμα
τη διαβατική χάρη
όλων των ημερών σου
την αιθέρια δαντέλα
όλων των δρόμων σου –
το αύριο είναι παγωμένο
κάτω στον κάμπο –
εσύ , κατάστικτο χαμόγελο,
εσύ, γέλιο αστραφτερό .»
(Τσ. Παβέζε, Τα ποιήματα, Printa)

 «Χιονίζει μνήμες απόψε
κι ένας χιονάνθρωπος
στην αυλή της νύχτας
βάφει στα λευκά
την άχρωμη χαρά
της μοναξιάς του.»
-Χριστίνα Αβρααμίδου, «Όλες οι μέρες χιόνι»