p

Το δάσος της Φολόης, η Δίβρη, η Ανδρίτσαινα,το Αντρώνι, η Αγία Αννα,του Λάλα, το Γούμερο ,η Φιγαλεία, η Πηνεία, η Μίνθη και ο Ερύμανθος δεν είναι απλοί τουριστικοί προορισμοί..... Είναι μικρές πατρίδες!!!Η ορεινή Ηλεία είναι μια από τις περιοχές που ο τουρισμός δεν έχει αλλοιώσει. Η ζωή συνεχίζεται σε ορισμένες περιοχές της όπως πριν από 50 χρόνια

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Από την Αρχαία Ολυμπία στα Καλάβρυτα



Μια μαγευτική διαδρομή που διασχίζει το δρυοδάσος της Φολόης και τον Ερύμανθο
Η ορεινή Ηλεία και Αχαΐα, με τα πανέμορφα χωριά τους, τους ενδιαφέροντες οικότοπους και τη μακραίωνη παράδοσή τους,
συνδέονται με δύο από τους ιστορικότερους και σημαντικότερους τόπους της Πελοποννήσου: την Αρχαία Ολυμπία και τα Κα-
λάβρυτα. Μια διαδρομή πλούσια σε εμπειρίες είναι αυτή που ενώνει τα δύο αυτά κέντρα, με επισκέψεις στην Ανδρίτσαινα, το
δρυοδάσος της Φολόης, την περήφανη Δίβρη, την αρχαία Ψωφίδα, τις πηγές του Ερύμανθου και την Αροανία.
Από την Αρχαία Ολυμπία κατευθυνόμαστε νοτιοανατολικά για να
επισκεφθούμε την Ανδρίτσαινα, την όμορφη κωμόπολη, χτισμένη
μέσα στην πυκνή βλάστηση και τα άφθονα νερά, που τη χαρακτηρί-
ζουν οι όμορφες βρύσες με τους πολλούς κρουνούς.
Η σημαντική βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας διαθέτει σπάνιες εκδό-
σεις του 16ου αιώνα και πολύτιμα ιστορικά έγγραφα της Ελληνικής
Επανάστασης. Κοντά στην Ανδρίτσαινα βρίσκεται ο εντυπωσιακός
δωρικός περίπτερος ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, δημιούργη-
μα του φημισμένου αρχιτέκτονα Ικτίνου.
Επιστρέφουμε στην Αρχαία Ολυμπία και παίρνουμε πλέον τον
δρόμο που οδηγεί στον άλλο ορεινό άξονα της Ηλείας, δηλαδή
προς τη Φολόη και τον Ερύμανθο. Το πλούσιο πευκοδάσος με τη
χαρακτηριστική ευωδία συνοδεύει την άνοδό μας προς το εύφο-
ρο οροπέδιο του Λάλα, μιας θαλερής κωμόπολης με ενδιαφέρον,
αγροτικό κυρίως, χρώμα. Λίγο πιο πάνω και ενώ έχουμε περάσει
από το Πούσι (γνωστό από την περίφημη μάχη με τους Τούρκους)
βρισκόμαστε πλέον στη ζώνη του μεγάλου δρυοδάσους της Φολό-
ης. Είναι το μεγαλύτερο ενιαίο δρυοδάσος της χώρας. Οι ψηλές
βελανιδιές δημιουργούν ένα τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς όλο το
χρόνο, αλλά κυρίως το φθινόπωρο που κιτρινίζουν και πέφτουν τα
φύλλα. Έχει κανείς τη δυνατότητα για μια βόλτα πεζή ανάμεσα στα
δένδρα, μια επίσκεψη στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης
που λειτουργεί εδώ, αλλά και για φαγητό στις ταβέρνες.
Συνεχίζουμε, βγαίνουμε από τη Φολόη και παίρνουμε τον δρόμο
(παλιά εθνική οδός 111) για τη Δίβρη,

την «αρχόντισσα του Ωλο-
νού». Με τους επτά μαχαλάδες της, χτισμένους αμφιθεατρικά στις
πλαγιές του Ερύμανθου, παραμένει και σήμερα το κεφαλοχώρι της
ορεινής Ηλείας. Χαρακτηρισμένος ως «ενδιαφέρων οικισμός», ξε-
χωρίζει για την αρχιτεκτονική της, τα πολλά κρύα νερά και το έντονο
πράσινο, ενώ λίγο πάνω από το χωριό ξεκινάει η ζώνη των ελάτων.
Αφήνοντας το όμορφο κεφαλοχώρι, συνεχίζουμε και συναντάμε,
στα όρια των τριών νομών, Ηλείας, Αχαΐας και Αρκαδίας, τα Τρι-
πόταμα, όπου ενώνονται τα τρία ποτάμια και δημιουργούν τον Ερύ-
μανθο ποταμό, ο οποίος ξεκινάει από εδώ για να συναντήσει μετά
από μια μεγάλη διαδρομή τον Αλφειό ποταμό. Από εδώ πέφτουν u959 οι
kayakers, που θεωρούν ιδιαίτερα ελκυστικό το ορμητικό ποτάμι.
Στα Τριπόταμα υπάρχουν τα ερείπια από τα τείχη της αρχαίας Ψω-
φίδας, της πόλης - κράτους που είχε την έδρα της εδώ.
Παίρνοντας τον δρόμο που ξετυλίγεται δίπλα από τον Αροάνιο ποταμό,
ανηφορίζουμε με κατεύθυνση τα Καλάβρυτα. Πριν φτάσουμε στον προο-
ρισμό μας, έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε πανέμορφα ορεινά χω-
ριά, όπως το Λιβάρτζι, και να περάσουμε μέσα από την Αροανία, το παλιό
Σοπωτό, ένα χωριό πνιγμένο στο πράσινο. Μέσα από τα αρχοντικά και τα
επιβλητικά παλιά δημόσια κτίρια μπορούμε να «δούμε» τις παλιές δόξες
ενός χωριού, που τώρα κατοικείται από λίγους μόλις κατοίκους.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΣE ENTYΠO THΣ METRO.AE

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ




Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της κας Χρυσούλας Δεπάστα Αργυρακοπούλου, φιλολόγου - ιστορικού, με τίτλο:


«Λαϊκός Βίος και Πολιτισμός της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ ΗΛΕΙΑΣ και της ευρύτερης περιοχής του οροπεδίου ΦΟΛΟΗΣ».

Το έργο καταγράφει και παρουσιάζει τα λαογραφικά στοιχεία της ευρύτερης περιοχής της Πέρσαινας, προβάλλοντας με ακρίβεια τον πολιτιστικό πλούτο των κατοίκων του χωριού, ώστε να μην τα παρασύρει στο πέρασμά του ο χρόνος και να μην χαθούν εξ' αιτίας των αναπόφευκτων αλλαγών στη ζωή των κατοίκων.

Όποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει αυτό το καταπληκτικό έργο, μπορεί να επικοινωνήσει με τη συγγραφέα στα τηλέφωνα: 2106742067 & 6932 442611 ή στο e-mail: fwteraskotadia@gmail.com
καθώς και με τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Περσαιναίων Ηλείας, μέσα από την φόρμα επικοινωνίας στην ιστοσελίδα μας.






ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Λαϊκός βίος και πολιτισμός της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ ΗΛΕΙΑΣ

και της ευρύτερης περιοχής του οροπεδίου ΦΟΛΟΗΣ

της ΔΕΠΑΣΤΑ-ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ

που κυκλοφόρησε και που αναφέρεται σε στοιχεία υλικού, πνευματικού και κοινωνικού βίου, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, παραμύθια,δημοτικά τραγούδια κλπ. (299 σελίδες)

Η κατοικία

……..Τα σπίτια παλιά τα φτιάνανε με λάσπη και τότε τη λέγαμε γλίνα και σόμπολα (μικρές πέτρες), όχι με ασβέστη και διάλεγαν τη γλίνα να είναι έτσι που να μπορεί να κολλάει το σόμπολο. Στη μέση του τοίχου εβάνανε ξυλόδεση για να βαστάει το βάρος…...

……….Το πάτωμα το φτιάνανε από ξύλα δέντρινα (δρύινα) και τους τοίχους πάλι από γλίνα και σόμπολα και αφήνανε ψηλά τα παραθυράκια και στο τέλος βάνανε δυο τρία πατερά και τις μαχιές για τη σκεπή……..



Το κέντημα των ρούχων
«Τα σκουτιά, που φτιάνανε, τα κάνανε με κεντίδια. Βάνανε κεντίδια στα φαντά πουκάμισα, στα μεσοφόρια και στα βελέσια και στις περσότερες κουβέρτες. Μερικές βάνανε πολλών λογιών κεντίδια, όπως λέει και το τραγούδι:



«Πέρασα π’ ένα χωριό κι είδα μια στον αργαλειό

Κι έφτιανε το σιγαϊτάνι, δεκοχτώ λογιών το φτιάνει».

Στ’ άλλα τα ρούχα βάνανε κορδέλες, πιέττες ή ντα(ν)μτέλλες (=δαντέλλες). Τα μεσοφόρια είχανε και κεντίδια και κορδέλα στο λαιμό με πιέττες κόκκινες και λαζούρι. Το βελέσι (=είδος μεσοφοριού) ήτανε φαντό με καμούφα (=βολάν) με λιανές (=λεπτές) ρίγες λαζούρι (=μπλέ) και κόκκινες.

Τα αντρικά εσώρουχα ήταν κι αυτά στον αργαλειό κεντημένα με δυο ζωνάρια μπρος και δυο πίσω και τα γυναικεία έξω από τα κεντίδια είχανε και νταμτέλλες……….

Στον αργαλειό, λοιπόν, με μαλλί έφτιαχναν τα απλάδια τους (στρωσίδια για τις καλές περιστάσεις της ζωής, π.χ. τους γάμους), τα σαλάπλαδα, τις κουρελούδες τους, τις μπαντανίες και τις κουβέρτες τους καθώς και τα σαϊσματα για το παραγώνι, τα τράστα και τις γιούρτες (γυναικεία πανωφόρια). Με σπάρτο (φυτό), επίσης, έφτιαχναν διάφορα στρωσίδια που δεν υστερούσαν καθόλου σε εμφάνιση



Οι καλλιέργειες
………………..Στα δάση απ’ τα πουλιά φυτρώνουνε αγριλιές. Εμείς τις βγάζαμε, τις κεντρώναμε από ήμερη ελιά και βάναμε κεντράδια χοντρά για φαγητό ή ψιλά για λάδι. Την αφήναμε κι αυτή μετά από τρία τέσσερα χρόνια φρούτιζε (έδινε καρπό, καρποφορούσε) και γινότανε χοντρολιά (επιτραπέζια για φάγωμα) ή λαδολιά (για να βγάλει λάδι). Είχαμε και άλλες ελιές και τους δίναμε όνομα απ’ τα φύλλα τους, απ’ το χρώμα τους και από το πώς βγαίνανε. Έτσι λέγαμε :

Νερολιά - τη δεύτερη ελιά, όχι την καλή

Κορωναίικη – την πράσινη που δε γουρμάζει (ωριμάζει)

Νταρολιά – εκείνη που δε βγάζει πολύ λάδι

Νεμουτιάνικη - τη μαύρη ελιά
Ασπροφύλλα – τη μαύρη που είχε άσπρα φύλλα

Τσαμπιδοελιά – αυτή που οι ελιές της κρεμόσαντε σα σταφύλι……………



Ποιμενική Ζωή

…………Οι βοσκοί παλιά, όταν φυλάγανε τα ζα, το λαλούσανε (=τραγουδούσαν) ή φτιάνανε γκλίτσες και τις βάνανε κεντίδια (=τις σκαλίζανε) και κάνανε τετράγωνα και τρύπες και γινόσαντε αλλιώτικη η καθεμιά. Και ξέρανε πολλά τραγούδια και του τραπεζιού και του χορού και τα λέγανε κει που πηγαίναν.

Π.χ. «Γεννήσανε τα πρόβατα και κάνανε αρνάκια

Βλάχα με τα σκαρπινάκια……
Ο τσοπάνης γνώριζε όλα του τα πράματα (=ζώα) από τα σημάδια που είχανε και τους έδινε ονόματα. Άμα ήταν κανένα ξεχωριστό, του κρέμαγε μεγαλύτερο τσοκάνι και με πιο ωραίο ήχο. Στα περσότερα όμως κρεμούσε όμοια τσοκάνια και ακουγόσαντε σ’ ούλο τον τόπο κι ήτανε το καμάρι της στάνης, αυτό π’ ακουγόσαντε. Ονόματα τους έδινε όπως : μετσίνα, κόμπα, ζέμπα, τινεντένια.

Πρόσεχε πολύ να μη τα πιάσει το μάτι και ματιαστούνε, γιατί κι αυτά ματιάζονται, όπως οι άνθρωποι. Άμα όμως ματιαστεί κάνα ζο, φωνάζουνε κάποια που να ξέρει να βάνει κάρβουνα ή λάδι και ξεματιάζει το ζο ή άμα καμιά ξέρει ξόρκια, τη φέρνουνε και τα λέει. Κάποτε στο χωριό, ένας παπάς δεν ήθελε να κοινωνήσει μια ανιψιά του πο ‘λεγε (=που έλεγε) ξόρκια και γιάτρευε τα ζά, γι’ αυτό κι αυτή δεν πήγε στο μουλάρι του και το άφηκε να ψοφήσει. Με τα ξόρκια ό,τι και να’χει το ζο, περνάει.

Διαφορετικά πηγαίνανε τα ζα στην εκκλησιά και τα γυρνάγανε τρεις φορές γύρω γύρω από την εκκλησιά και τα βάνανε να πιλαλάνε (=τρέχουν). Αρρωσταίνανε τα πρόβατα καμιά φορά και άμα του Αη Βασιλιού έβρεχε, τη μέρα π’ αρχίζει ο χρόνος, πιάνανε βδέλλα και αδυνατίζανε. Όταν κάποιο ζο ήτανε άρρωστο, του κόβανε λίγο το αυτί για να τρέξει λίγο αίμα και γινότανε καλά……….



Η λεχώνα

……Οι λεχώνες δεν βγαίνουνε από το σπίτι και άμα θελα βγούνε πρέπει να πιάσουν σίδερο. Ούτε αν πεθαίνει κανένας, πηγαίνει η λεχώνα, ούτε όταν παντρευτεί κανένας. Κάθεται κλεισμένη μέσα. Αν συναντήσει νύφη μια ασαράντηγη (πριν συμπληρωθούν οι σαράντα μέρες της λοχείας) που μόλις έχει παιδοκομίσει (γεννήσει), πρέπει να αλλάξει με τη νύφη δεκάρες. Όταν μια γυναίκα είχε πολύ γάλα και δεν της σταμάταγε, έπαιρνε τρία κάρβουνα τα έσβηνε με το γάλα της και δεν τα πέταγε. Τα συγύραγε σ’ ένα μέρος και αν το παιδάκι της ήθελε κι άλλο γάλα, τότε τα ξανάναβε……



Παραμύθι
Μια φορά κι έναν καιρό, ήτανε μια γυναίκα κι είχε τέσσερις νυφάδες. Ήτανε όμως πολύ κακιά πεθερά και τις νυφάδες τις βασάνιζε, ούτε να φάνε τις άφηνε, ούτε τίποτα. Αν ήθελε, τους έδινε εκείνη να φάνε, αν δεν ήθελε, μένανε νηστικιές. Τα παιδιά (=τα αγόρια) όμως την αγαπάγανε τη μάνα τους, γι’ αυτό οι νυφάδες δεν μπορήγανε να πούνε και τίποτα. Μια μέρα έστειλε η πεθερά τις νυφάδες στο ποτάμι να πλύνουνε και φαΐ δεν τους έδωσε να φάνε. Άμα πέρασε η ώρα, λέει η μια νύφη : «Καθίστε εσείς εδώ κι εγώ θα πάω να φέρω να φάμε». «Πώς θα πας, αφού είναι η πεθερά στο σπίτι και δε θα σ’ αφήκει;» τις λένε οι άλλες. «Εγώ θα πάω και μιλείτε καθόλου εσείς» λέει. Κινάει, που λέτε, και πάει στο σπίτι και βρίσκει την πεθερά. «Πεθερά, θέλω να με κουνιαρίσεις (=να με κάνεις κούνια)», της λέει. Δεν ήθελε η πεθερά, αλλά το ’πε, το’ ξανάπε κείνη, την κατάφερε. Παίρνει ένα σκοινί, το κρεμάει στο πατερό και άρχισε η πεθερά να την κουνιαρίζει. Την κουνιάρισε κει κάμποση ώρα και της λέει μετά η νύφη : «έλα τώρα να σε κουνιαρίσω εγώ». Ανεβαίνει η πεθερά στην κούνια, δίνει μια η νύφη, την πέταγε ως τον τοίχο, δίνει άλλη μια, πήγαινε η κούνια απ’ άκρη σ’ άκρη. Πήγαινε τόσο ψηλά που ζαλίστηκε η γρια, έγινε κουρέλι. Πάει τότε η νύφη και φτιάνει κουρκούτι καυτό και της το ρίχνει στο λαιμό της γριάς μ’ ένα χωνί και την έκαψε και δεν μπορούσε κείνη να πει τίποτα. Παίρνει τότε φαΐ, ψωμί, το πάει στις άλλες τις νυφάδες και τρώνε. Ρωτάγανε οι άλλες, πώς τα κατάφερε και τα’φερε. «Μη ρωτάτε ντιπ και τρώτε» τους έλεγε. Γυρνάνε το βράδυ σπίτι οι άντρες τους, πάει η γρια να τους πει τι έγινε, μόνο γλου, γλου έκανε. Κανείς δεν την καταλάβαινε. Φωνάζουνε το γιατρό να τη γειάνει (=θεραπεύσει), δεν μπορούσε. Όλο γλου, γλου. «Τι λέει;» Ρωτάγανε τα παιδιά την πρώτη νύφη, αυτήνε πο’ χε κάνει τη δουλειά. « Να γράψετε την πιο πολλή περιουσία σε μένα», έλεγε η νύφη, «για να περνάμε πιο καλά». Έτσι την ξεφορτωθήκανε οι νυφάδες την κακιά την πεθερά και αρχίσανε να περνάνε καλά………



Παράδοση
Το 1918 είχε πέσει γρίπη στο χωριό κι οι άνθρωποι πεθαίνανε. Κι όσοι μένανε, τραβάγανε το σάισμα των αλλωνών για να βγει η ψυχή τους και να μην παιδεύουνται (=έκαναν με αυτό τον τρόπο ένα είδος ευθανασίας). Στείλανε λοιπόν στον Ασκητή, που είναι ένα «μοναστήρι» (=ιερός τόπος, εκκλησάκι) κοντά στο χωριό να φέρουνε την Αγία Ζώνη. Το εκκλησάκι αυτό είναι μέσα σε μια σπηλιά στη ρεματιά κοντά στο Γούμερο και εκεί είναι και σταλακτίτες και στάζουνε.

Φέρανε λοιπόν την εικόνα από κει και σταμάτησε το κακό. Κι άλλες φορές έχει σώσει η Παναγία από τον Ασκητή. Και βροχή έφερε, όταν δεν έβρεχε και όποιος τον έχει πειράξει ο απ’ όξω (=ο δαίμονας) έγινε καλά και αρρώστους έγειανε (=θεράπευε, γειαίνω<από το υγεία). Γιατί σηκωνόντουσαν οι αρρώστοι και πηγαίνανε στον Ασκητή και άμα έπεφτε επάνω τους η στάλα (από το σταλακτίτη) γινόσαντε καλά. Αν ήτανε πολύ άρρωστοι, πηγαίναν οι δικοί τους να τους φέρουνε τη στάλα και στο δρόμο ούτε καλημέρα δεν έκανε να πούνε σ’ αυτούς που απαντούσανε. Αν όμως δεν τα καταφέρουνε να πιάσουνε τη στάλα, γιατί αυτή δεν πάει ολοένα στο ίδιο μέρος, ο άρρωστος δεν έχει ζωή…..





ΠΗΓΗ: WWW.PERSAINA.GR

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΦΟΛΟΗΣ




ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ τα παλιά λεωφορεία αγκομαχώντας μας έφερναν στην ΚΑΠΕΛΗ όπου το δάσος μας αγκάλιαζε στοργικά, τα σπίτια των χωρικών άνοιγαν τις πόρτες τους φορτωμένες χαμόγελο, κερασιές φορτωμένες καρπό, το γλέντι του τρύγου, η χαρά του λιομαζώματος. Όλα είχαν την δική τους ιεροτελεστία , σινιάλο του κάθε χωριού χωριστά.





Όλα αυτά σκαφτόμουν όταν διέσχιζα με το αυτοκίνητο το όμορφο αυτό δασός,
Για άλλη μια φορά η κάρδια μου γέμισε με αναμνήσεις , για άλλη μια φορά ευχήθηκα ο χρόνος να σταματήσει και να μην χρειαστεί να αποχωριστώ ξανά τον τόπο μου!

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Ποσό 20.000 ευρώ που συγκεντρώθηκε από την πώληση έργων του ζωγράφου Ευθύμιου Βαρλάμη διατέθηκε στους πυροπαθείς της Ηλείας


Βιέννη- Μέρος του ποσού (10.000) είχε συγκεντρωθεί σε εκδήλωση που είχε οργανωθεί στην Αυστρία, από το ζωγράφο Ευθύμιο Βαρλάμη και το Σύλλογο Μακεδόνων της Βιέννης, στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της Βιέννης, όπου διατέθηκαν έργα του ζωγράφου, σε συμβολική τιμή, στους περαστικούς.
Με παρότρυνση του αντιπροέδρου του συλλόγου Μακεδόνων της Βιέννης, εμπόρου Χάρη Ζίκου -ο οποίος κατάγεται από την Κοζάνη-, η δράση συνεχίστηκε με έκθεση έργων του Βαρλάμη στην Ελλάδα, στην Κοζάνη (σε συνεργασία με τον περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας Ανδρέα Λεούδη). Το συνολικό ποσό που συγκεντρώθηκε από τη διάθεση των έργων (20.000 ευρώ), παραδόθηκε στον δήμαρχο Ωλένης Γιάννη Παναγόπουλο και τον πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου του δημοτικού διαμερίσματος Γούμερου Κωνσταντίνο Κολοβάδη. Το ποσό θα διατεθεί για την αποπεράτωση του Πολιτιστικού Κέντρου του Γούμερου που τιμητικά θα ονομαστεί «Το Σπίτι της Κοζάνης».

Η παράδοση της επιταγής έγινε στον εκθεσιακό χώρο του μετρό στο Σύνταγμα της Αθήνας, όπου παρουσιαζόταν η έκθεση του Ευθύμιου Βαρλάμη «Τα Βουνά της Πατρίδας μου» και ο καλλιτέχνης δεσμεύτηκε να δωρίσει έργα του που θα πλαισιώσουν και θα κοσμούν μόνιμα το πολιτιστικό κέντρο.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Εκδρομή στο Δάσος της Φολόης


Το πανέμορφο δάσος της Φολόης επισκέφθηκαν οι μαθητές του Ειδικού Εργαστηρίου Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Πύργου, όπου είχαν την ευκαιρία να παίξουν και να διασκεδάσουν με την ψυχή τους, μαθαίνοντας ταυτόχρονα χρήσιμες πληροφορίες για το μοναδικής ομορφιάς και σπουδαιότητας δρυοδάσος.

Με πολύ χαρά το πρωί της Τρίτης οι μαθητές με τους εκπαιδευτικούς τους, ξεκίνησαν για την εκδρομή τους. Φτάνοντας στο Κούμανι, επισκέφτηκαν το εκκλησάκι του Αγίου Αχιλλείου που βρίσκεται στις εγκαταστάσεις της Χριστιανικής Ένωσης. Αφού προσκύνησαν ευλαβικά και άναψαν κεράκια βγήκαν και έπαιξαν στις εγκαταστάσεις της κατασκήνωσής και σε κατάστημα της περιοχής όπου και ήπιαν αναψυκτικά και απόλαυσαν, το περιβάλλοντα χώρο.

Εξάλλου, οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να ακούσουν πολλές και χρήσιμες πληροφορίες από τους εκπαιδευτικούς τους για το Δάσος της Φολόης, αφού πρόκειται για το μοναδικά, επίπεδο δάσος της Ελλάδας, έκτασης 218.000 στρεμμάτων που αποτελείται από βελανιδιά και είναι ενταγμένο στο δίκτυο ΝΑΤURA 2000 λόγω της σπουδαιότητάς του.

ΠΗΓΗ:ΠΑΤΡΙΣ ΗΛΕΙΑΣ