.jpg)
Την άλλη μέρα της Λαμπρής, στις 20 τ΄ Απρίλη, πήγαμε στον Αϊ Γιώργη της Βερβινής. Βρίσκεται μετά τα Καλύβια, στη «δεμοσιά», που οδηγεί στην Κρυόβρυση, αριστερά στην ανηφόρα προς το ρέμα. Είναι ανάμεσα σε δυο αιωνόβια πουρνάρια μερικά μέτρα πάνω από το Βερβιναίικο ποτάμι.
Το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη είναι συνδεδεμένο με την ιστορία του χωριού από τα χρόνια της επανάστασης. Εδώ σμίγει όλο το χωριό κάθε χρόνο μετά τη Λαμπρή. Ακόμα, εδώ μαζεύονται άνθρωποι και από τ’ άλλα χωριά και από τις κοντινές πόλεις. Μια φορά μόνο δεν πραγματοποιήθηκε αυτή η συνάντηση, λένε οι Δερβιναίοι, το Σάββατο στις 22 τ’ Απρίλη του 1886, που δεν κατάφεραν να πάνε από το πολύ χιόνι.
Μόλις έφτασα κατάλαβα από τη τσίκνα, ότι είχαν ήδη ανάψει από νωρίς το πρωί φωτιά στο χώμα ενώ πάνω είχαν μπει δέκα σούβλες με ντόπια αρνιά, προσφορά των τσοπάνηδων του χωριού. Δούλευαν όλοι αφιλοκερδώς, κουβαλούσαν και προσέφεραν ότι είχε ο καθένας στο φτωχικό του.Όταν τελείωσε η εκκλησιά στρώσανε τα τραπέζια και άρχισε το φαγοπότι, με τα νόστιμα ψητά και το θεϊκό κοκκινέλι, που «ανάσταινε και πεθαμένους». Να είναι καλά όσοι τα προσφέρανε.
Δεν άργησαν τα δημοτικά τραγούδια της παρέας από άγνωστους καλούς τραγουδιστές, που όταν θα έλθει η ώρα θα σας παρουσιάσω. Το τραγούδι εκεί στον Αϊ Γιώργη ενωνόταν με το Δερβιναίικο ποτάμι και έτσι αντιλαλούσε το φαράγγι του Ωλονού.
Κατόπιν, το γλέντι και ο χορός, που τον ανοίγει πάντα ο παπάς, συνεχίζεται στο χωριό, λέει ο καθηγητής Παναγιώτης Παπαθεοδώρου στο βιβλίο του «Η Κρυόβρυση Ηλείας». Οι Βερβιναίοι επιμένουν και παίρνουν τους μουσαφιρέους (ξένους) στα σπίτια τους να τους ταΐσουν και να τους φιλέψουν το περίφημο γλυκό «στρωτό», καμωμένο με καρύδια, που το συνοδεύει το ντόπιο τσίπουρο.Kώστας Παπαντωνόπουλος Απρίλης 2009
