Το τσίπουρο στην τεχνική της αγιογραφίας

Σύμφωνα με τις οδηγίες του ιερομονάχου  Διονυσίου του εκ Φουρνά στο βιβλίο « Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης»  η ρακή, που όπως προαναφέραμε ήταν η παλιότερη ονομασία για το τσίπουρο χρησιμοποιείτο στην τεχνική της αγιογραφίας. Η χρήση της ήταν είτε στην προετοιμασία του εικονοσάνιδου, στην φάση που γινόταν η κόλληση  του φύλλου χρυσού στο στοκαρισμένο σανίδι, είτε στη παρασκευή βερνικιού που σκέπαζε την έτοιμη εικόνα για προστασία.. Αναφέρουμε την δεύτερη περίπτωση αντιγράφοντας:

 Περί βερνικίου της ρακής οπού στιγνώνει εις τον ίσκιον  

Πάρε ρακήν πολλά δυνατήν, όπου είναι με λαμπίκον εβγαλμένη τέσσαρες και πέντε φορές, και βάλε απ’αυτήν εις μποτζοπούλαν δράμια είκοσι, και στουμπώνοντάς την με ζυμάρι βαλ’την εις χόβολην ζεστήν να βράση. Βράζοντας δε βάλε μέσα σάνδρακαν δράμια δέκα - να είναι πολύ τριμμένη - και ωσάν βράση με την ρακήν και αναλύση η σάνδρακα ,

βάλε πέγουλαν δράμια πέντε και ας βράση ολίγον, να γίνουν όλα ένα μίγμα, έπειτα στράγγισον αυτά με ψιλό πανίκαι ούτω γίνεται καλόν. Όταν δε θέλης να βερνικιάζης, βάνε πρώτα την εικόνα εις τον ήλιον να ζεσταθή καλά, και αν δεν τύχη ήλιος, βάλ’την άντικρυ εις την φωτίαν. Ομοίως να ζεστάνης και το βερονίκι και τότε με το κονδύλι δος ένα χέρι, και περνώντας ολίγο δος άλλο ένα και πλέον όχι. Γίνωσκε προς τούτοις και τούτο, ότι οι Βενετζιάνοι δεν βάνουν μάλαμα εις τας εικόνας, μόνον έχουν βερνίκι κατασκευαστόν και βάνουν εις τας εικόνας αντί για μάλαμα, το οποίον ονομάζεται κατά την γλώσσαν  την αλαμάνικη γόλι - φάρπε όπερ λέγεται κατά την εδικήν μας χρώμα χρυσόν. 

http://www.drinktsipouro.gr