p

Το δάσος της Φολόης, η Δίβρη, η Ανδρίτσαινα,το Αντρώνι, η Αγία Αννα,του Λάλα, το Γούμερο ,η Φιγαλεία, η Πηνεία, η Μίνθη και ο Ερύμανθος δεν είναι απλοί τουριστικοί προορισμοί..... Είναι μικρές πατρίδες!!!Η ορεινή Ηλεία είναι μια από τις περιοχές που ο τουρισμός δεν έχει αλλοιώσει. Η ζωή συνεχίζεται σε ορισμένες περιοχές της όπως πριν από 50 χρόνια

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ πριν από 98 χρόνια γεννιέται στην Ηλεία o Τάκης Σινόπουλος


Ο Τάκης Σινόπουλος ήταν ποιητής, συγγραφέας και γιατρός
ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ πριν από 98 χρόνια γεννιέται στην Ηλεία. Να πώς αυτοβιογραφείται: «Τελικά με θρέψανε τρία ποτάμια. Ο Ερύμανθος (Ντουάνα), ο Λάδωνας, ο Αλφειός. Κάπου κοντά στ' Ασπρα Σπίτια και το Μπέλεσι τα ποτάμια σμίγουν, γίνονται Αλφειός που κυλάει έξω από τα Ολύμπια και παρακάτω χύνεται στη θάλασσα, κοντά στην Αγουλινίτσα - το χωριό που γεννήθηκα - το σπίτι που γεννήθηκα - η κυρία Ρούσα Βενέτα Σινοπούλου - ο καθηγητής κ. Γιώργης Σινόπουλος - τα κουνούπια της Αγουλινίτσας - το κρασί και το λάδι της Αγουλινίτσας - τα ψάρια και τα χέλια από τη λίμνη της Αγουλινίτσας - τώρα την ξέραναν, πάει κι αυτή. (...) Οσο θυμάμαι, η σιγουριά δεν ήταν μάνα μου (αυτό το κατάλαβα κάπως νωρίς) - μήτε και των γονιών μου η μάνα (πράγμα που το 'ξερα πολύ νωρίς)». Τον χαρακτηρίζουν πολλοί πεζογράφο-ποιητή, επειδή μας άφησε μακροσκελή πονήματα. Εδώ αραδιάζω τα λακωνικά για λόγους καθαρά χωροταξίας:
Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος./ Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ηταν/ στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του/ μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια./ Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου./ Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι./ Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;/ Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;/ Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι./ Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν./ Ομως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος./ Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο./ Γινόταν ήλιος./ Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές/ άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε./ Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ (Του Ν. Γ. Πεντζίκη) Ενα ακαθόριστο ταξίδι στην ανάμνηση/ η αποκεφαλισμένη μέρα/ μια χώρα μακρινή/ τα μάτια που μιλούν/ και του κορμιού τις αίθουσες/ ο ατελείωτος καιρός/ συνωστισμένος χρόνος.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ Ονειρο διπλωμένο στ' όνειρο / η μέρα στάχτη η νύχτα τίποτα/ η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς/ σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά/ φεγγάρι ασύγκριτο / περνώντας των δασών τα αινίγματα/ τις αίθουσες των δέντρων./ Ναι μοναξιά/ κι ένα κορμί/ γεμάτο με ησυχία και μηδέν.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Τι μας περίσσεψε απ' το σκηνικό; Το κάθισμα και τ' άλλο/ κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα./ Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα/ πουλιά του./ Πως προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντη-/θούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι./ Ο,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν' ακούγεται, μόλις/ ακούγεται μέσα στις λέξεις./ Μεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση, προ-/ πάντων η παραίτηση./ Εκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η/ πέτρα έχει σκιά, τ' αγκάθι έχει φεγγάρι,/ ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ' τα δόντια του δά-/ σους,/ η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια/ στάλα μαύρο νερό./ Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;
ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ Τα ζοφερά βιβλία όπου αρμενίζει η βλάστηση. των μαύρων αισθημάτων/ δάση στοχαστικής πυκνότητας/ ολάκερα βουνά/ ω σκόνη κι έρημος του νου./ Ελα / το δίκαιο δόντι το αυστηρό μαχαίρι/ υγεία τσουχτερή/ τρομαχτικά τοπία γέννας./ Και τότε να/ ποίηση θερμή πατρίδα αφανισμένη.
http://www.efsyn.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια: