Η ΜΟΝΗ ΑΣΚΗΤΗ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΗΛΕΙΑ!

Η Πάτρα δεν είναι πια ούτε 2,5 ώρες από την Αθήνα.. περάσαμε μέσα από την πόλη αναζητώντας το χωριό Οβριές. Έχει ενωθεί πια τελείως με την πόλη της Πάτρας. Από εκεί ακολουθήσαμε την κατεύθυνση για Τρίπολη. Είναι ο ορεινός δρόμος που συνδέει την Πάτρα με Τρίπολη ή Πύργο διασχίζοντας τους δυτικούς πρόποδες του Ερυμάνθου. Η διαδρομή στην αρχή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον μετά όμως από περίπου 50 χιλιόμετρα το τοπίο γίνεται αναπάντεχα καταπληκτικό καθώς ο δρόμος διασχίζει ένα σπάνιο δάσος απο βελανιδιές. Ακολουθούμε την διαδρομή για Τρίπολη μέχρι τον Πανόπουλο, εκεί ρωτάμε και ακριβώς στην είσοδο του χωριού παίρνουμε τον δρόμο δεξιά για τα Καρυές - Πύργος. Άλλα 15 χιλιόμετρα άσφαλτο σε ανέγγικτο αγροτικό τοπίο.. αμέσως μετά την μεγάλη γέφυρα στρίβουμε αριστερά και ανηφορίζουμε για Γούμερο. Το ίδιο το Γούμερο μια ευχάριστη έκπληξη σκαρφαλωμένο στο πουθενά, εμφανώς πολύ πλούσιο χωριό.

Στην είσοδο του χωριού μια ταμπέλα μας οδηγεί δεξιά προς Μονή Ασκητή. Ανηφορίζουμε ένα στενό τσιμεντένιο δρομάκι που καταλήγει ψηλά στα όρια του χωριού και από εκεί συνεχίζουμε στον χωματόδρομο που κατεβαίνει την ράχη προς νότο. Οι ταμπέλες είναι ελάχιστες και κατεβαίνοντας τον χωματόδρομο τίποτα στα όσα διακρίνουμε κάτω στην χαράδρα δεν προιδεάζει για την θέση της Μονής. Παρόλα αυτά αγνοούμε το γεγονός ότι νυχτώνει, τις απαγορευτικές κλίσεις και τις πάμπολλες διακλαδώσεις.. προσπαθούμε να μείνουμε πάνω στην πιο πατημένη διαδρομή του δρόμου και μετά από 2 ακόμα ταμπέλες φτάνουμε στο πλάτωμα πάνω από την Μονή με το προσκυνητάρι της Τίμιας Ζώνης. Εδώ αφήνουμε το αυτοκίνητο και μια ακόμα ταμπέλα μας δείχνει την κατεύθυνση για το φαράγγι και το Μοναστήρι.

Στην αρχή κατηφορίζουμε ένα πλατύ αλλά πολύ απότομο δρόμο για περίπου 100 μέτρα που γλυστράει επικύνδυνα καθώς το έδαφος είναι ενα είδος πηλού που θυμίζει σαπουνόχωμα. Ο δρόμος αυτός καταλήγει σε ένα στριφογυριστο ακόμα πιο απότομο και εμφανώς αρχαίο καλντερίμι. Είναι τόσο απότομο που η κατάβαση θα ήτανε αδύνατη αν δεν υπήρχανε εδώ και εκεί έντεχνα τοποθετημένες πέτρες που λειτουργούν σαν πατήματα. Μετά από άλλα περίπου 100 μέτρα το καλντερίμι καταλήγει σε ένα πραγματικό καταράχτη. Δεν καταλήγει ακριβώς... περνάει κάτω από τον καταράχτη.. και οδηγεί στο τέλος ενός μικρού φαραγγιού απαράμμιλης ομορφιάς και απομόνωσης.

Το μέρος, ίσως λόγω της δυσκολίας στην πρόσβαση μοιάζει ανέγγικτο, σαν ένα μαγικό δωμάτιο που φτιάχτηκε και άνοιξε εκείνη την στιγμή αποκλειστικά για εμάς. Η φύση, το επίπεδο έδαφος, τα παράξενα γρεμνά και οι καταράκτες.. και στο τέλος σε μια κόγχη δεξιά η διαμπερής σπηλιά που ο άγνωστος ασκητής έκτισε το 1200 μ.χ. το μικρομονάστηρο. Η ερημιά απόλυτη και τα διστακτικά βήματά μας στον ιερό χώρο μοιάζουν πραγματικά με βήματα προσκυνητών.

Τα καλώδια που φαίνονται στις φωτογραφίες οδηγούν σε μια γενήτρια στην αρχή του καλντεριμιού και εξυπηρετούν τον φωτισμό σε κάποια γιορτή που γίνεται στην Μονή ίσως από τους χωριανούς στο Γούμερο. Εκτός από αυτά τα καλώδια τίποτα στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό της Μονής δεν συνάδει χρονικά με τον κόσμο που αφήσαμε πίσω μας σαν να περάσαμε ξαφνικά στο 1200.. Η διαμπερής σπηλιά έχει διαμορφωθεί σε 2 θαλάμους. Στον πρώτο υπάρχει το ιερό της Μονής, ένας μικρός εξώστης και ένα πηγάδι. Στον δεύτερο (ο οποίος δεν έχει στέγη) βρίσκονται τα ερείπια του χώρου διημέρευσης πιθανά του ασκητή. Σε αυτό το θάλαμο κυλάει ακόμα ένας καταράχτης αλλά η πρόσβαση σε αυτόν είναι δύσκολη λόγω των υλικών της στέγης που έχει καταρεύσει και των αποθέσεων από τις πλαγιές του φαραγγιού.

Σε κάποια κείμενα οι λιθοδομές στους πλαινούς τοίχους χρονολογούνται πολύ πιο παλιά από την Μονή.Στην φωτογραφία δεξιά διακρίνεται το ιερό, ο εξώστης δεξιά και στο βάθος ο πίσω τοίχος και η ανοικτή οροφή του δεύτερου θαλάμου.

Μέσα στην μονή τσιτσιριζε ένα καντηλάκι. Εμφανώς είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες σήμερα. Ανάβοντας το καντήλι μπροστά από κάποια εικονίσματα ασυναίσθητα επιχείρησα να εντοπίσω κάτι, έστω και σε μορφή απορριμμάτων που να ανήκει σε αυτήν την εποχή, μάταια όμως.. και παρόλη την ιερότητα του μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση που "βάρυνε" στο χώρο..

Για την Μονή του Ασκητή στο Γούμερο Ηλείας διάβασα για πρώτη φορά στι βιβλίο "Άδηλη Ελλάδα" του Αθ. Ξανθόπουλου , εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ 2005, εκείνος αναφέρει ότι πιθανά ο χώρος ήτανε πρότερα αρχαίο ιερό και το καλντερίμι προυπήρχε κατά πολύ της Μονής. Άλλες αναφορές για την ιστορία του τόπου δεν βρήκα πουθενά και ας έψαξα. Κάποιες σκόρπιες σημειώσεις στο διαδίκτυο συμφωνούν όλες σε 2 πράγματα: στο ότι όταν απεβίωσε ο ασκητής ενταφιάστηκε μέσα στον χώρο της Μονής και ότι ο χώρος συνδεότανε στενά με τον χώρο με τις αρχαίες ελιές στην ίδια περιοχή και με την διαδρομή των αθλητών για την αρχαία Ολυμπία. Είναι ένας χώρος που θέλουμε και σίγουρα θα ξαναπάμε...

ΠΗΓΗ : http://taxidevontas.blogspot.com