Καθ’ όλη την διάρκεια της ελληνιστικής εποχής ή γυμναστική και ή άθληση αποτελούσαν μέρος της αγωγής και του Ελληνικού τρόπου ζωής. Όπου υπάρχει Ελληνισμός υπάρχουν στάδια, παλαίστρες και άλλοι αθλητικοί χώροι, από την Μασσαλία ως την Βαβυλώνα και από την Αίγυπτο ως την Κριμαία. Αθλητικοί χώροι υπήρχαν όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στους μικρούς οικισμούς.
Κυρίως από τον 2ο αιώνα π.Χ. τα Γυμνάσια απέκτησαν και σημαντικές Βιβλιοθήκες και έγιναν έτσι όχι μόνον χώροι αθλήσεως άλλα και πνευματικά κέντρα της νεολαίας. Το Γυμνάσιο πού, στην αρχή, ήταν χώρος σωματικής ασκήσεως, μετεβλήθη σε χώρο γενικής παιδείας και στοιχείο της κοινωνικής ζωής της πόλεως. Ό αριθμός των Γυμνασίων και παλαίστρων αυξάνεται από αιώνα σε αιώνα στην Δύση, στην Ελλάδα, στα νησιά του Αιγαίου, στην Ανατολή, στην Συρία και Αίγυπτο. Ή λειτουργία των Γυμνασίων αυτών ήταν δύναμη και όπλο εκπολιτισμού στα χέρια των Ελλήνων, για την προβολή του ελληνικού πολιτισμού στα άλλα έθνη.
Τέσσαρες ήταν οι μεγάλοι ελληνικοί αγώνες: Τα Πύθια, τα Ίσθμια, τα Νεμέα και οι Ολυμπιακοί αγώνες. Έκτος από τους μεγάλους αυτούς αγώνες διεξήγοντο και άλλοι όπως: στους Δελφούς τα Σωτήρια, στην Πέργαμο τα Νικηφόρια, στην Μαγνησία του Μαιάνδρου τα Λευκοφρύνια, στην Μίλητο τα Δίδυμα, στην Λάρισα τα Ελευθέρια, και άλλα. Τα Ελευθέρια περιελάμβαναν 26 αγωνίσματα. Από αυτά, τα πέντε ήσαν αφιερωμένα στις Μούσες, στα Γράμματα και στις Τέχνες.
Οι αθλητικές εκδηλώσεις για τους Έλληνες ήταν συστατικό της εθνικής τους φυσιογνωμίας, άνηκαν στην ουσία της ζωής, όπως εκείνοι την εννοούσαν, και στα χαρακτηριστικά του έθνους τους. Όταν οι Έλληνες ευρέθησαν ξεκομμένοι στα Βάθη της Ασίας, στηρίχθηκαν στα προαιώνια εθνικά ερείσματα: στην γλώσσα, στον πολιτισμό τους και στον αθλητισμό.
Ή τέλεση των αγώνων αυτών διεκόπη με διάταγμα του Θεοδοσίου Α’ το 395 μΧ γιατί ό χριστιανικός κλήρος θεωρούσε τις εκδηλώσεις αυτές ως στήριγμα της αρχαίας θρησκείας. Οι Ολυμπιακοί αγώνες μετεφέρθησαν στην Αντιόχεια και ετελούντο εκεί κάθε χρόνο μέχρι το 520 μ.Χ., οπότε και εκεί κατηργήθησαν με διάταγμα του αυτοκράτορας Ιουστινιανού. Μετά την κατάργηση των ελληνικών αγώνων, στο Βυζάντιο θα τελούνται χώρα ιππικοί αγώνες στον ιππόδρομο κληροδότημα της ρωμαϊκής εποχής.
Έτσι με το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνος το 529 μ.Χ. από τον Ιουστινιανό, έσβησε και ή τελευταία φωνή της αρχαίας ελληνικής παιδείας. Μαζϊ με την φιλοσοφία και ή άθλητική Μούσα σίγησε οριστικώς (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., τόμος ΣΤ)’.
Σημείωση: Το ανωτέρω κείμενο είναι αντίγραφο (σελίς 96) από το λίαν αξιόλογο βιβλίο του Στυλιανού Δ. Μιχόπουλου με τίτλο ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ έκδοση ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου