Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στους αθλητές του Επικουρίου Δρόμου που έγινε στις 13 Αυγούστου 2012 με αφετηρία τον Ναό του Επικουρίου Απόλλωνα και τερματισμό την Αρχαία Κρήνη Φιγαλείας.
Αφιέρωμα στους Αθλητές του Επικουρίου Δρόμου
Από το Κοτύλιο, το Ιερό των Φιγαλέων Βουνό,
Που για χιλιετίες, του Επικουρίου Απόλλωνα ο Κάλλιστος όλων, Ναός στολίζει,
Αυτόν, που οι Φιγαλείς, Του αφιέρωσαν, διότι τους έσωσε από τον λοιμό,
« Ο Επικούριος Δρόμος», κάθε Αύγουστο αρχίζει.!
Το Σύνθημα του «Αγώνα» , είναι απλό,
μα άρρηκτα με τα παλιά δεμένο
«ΙΑΘΗΜΕΝ», σώμα τε και Μυαλό,
Από το Κοτύλιο, το Ιερό των Φιγαλέων Βουνό,
Που για χιλιετίες, του Επικουρίου Απόλλωνα ο Κάλλιστος όλων, Ναός στολίζει,
Αυτόν, που οι Φιγαλείς, Του αφιέρωσαν, διότι τους έσωσε από τον λοιμό,
« Ο Επικούριος Δρόμος», κάθε Αύγουστο αρχίζει.!
Το Σύνθημα του «Αγώνα» , είναι απλό,
μα άρρηκτα με τα παλιά δεμένο
«ΙΑΘΗΜΕΝ», σώμα τε και Μυαλό,
από τα αγνά χείλη των αθλητών, Αυθόρμητα, ειπωμένο.
Και ζωντανεύει κάποιες θύμησες μακρινές,
Που στο λαβύρινθο της μνήμης μπερδεμένες,
Έρχονται στο μυαλό μας, σαν ιδέες φαεινές,
Από τον μίτο της Αριάδνης και αυτές πιασμένες.
Να, κοίτα και ο Απόλλωνας, από ψηλά χαμογελά,
Ο δε ήλιος λάμπει, πιο πολύ αυτή την ημέρα,
Ανατέλλοντας στα Νομια, που ο τραγοπόδαρος Πάνας, τις αίγες του, φυλά,
Παίζοντας για τους αθλητές αρμονικά, την ποιμενική του, την φλογέρα.
Οι Φιγαλείς Ολυμπιονίκες, ο Αρραχίωνας και ο Ναρυκίδας, ανεμίζουν τον κότινο, τον Ιερό
Και λένε «ναι μπορείς και εσύ να τον βάλεις,
Τρέξε να πιείς από της αειφόρου Κρήνης, το ζωογόνο, το Νερό
Και για την αξία σου, ποτέ πια αθλητά, μην αμφιβάλεις»!
Όλα αυτά, στων δρομέων τα πόδια δίνουνε φτερά,
που σαν της θεάς Άρτεμης τα αλαφιασμένα Ελάφια ροβολάνε,
να δροσιστούν στης Νέδας, τα αγιασμένα τα νερά,
κι από την τροφή των βαλανοφάγων Φιγαλέων και αυτοί να φάνε.
Η αρχαία Κρήνη, που αστείρευτα μιλά,
ατέλειωτες διηγούμενη, στο θεόρατο πλατάνι, ιστορίες,
παίρνει μια ανάσα και τους αθλητές δροσίζει στοργικά,
ευχόμενη τους, να είναι πάντοτε καλά και να έχουν πολλές επιτυχίες.
Μα αν προσέξεις, θα Την ακούσεις καθαρά,
Να λέει: «εδώ ξένε, που εσύ το σώμα σου δροσίζεις,
Τους Ολυμπιονίκες Αρραχίωνα και Ναρυκίδα, είχαν στεφανώσει, στα παλιά
και πολλούς άλλους, που ίσως ακόμα δεν γνωρίζεις»
Αλλά και αν τα λόγια της, κάποιος δεν τα νοεί,
Αφού η Κρήνη, εις μια αρχέγονη γλώσσα τους μιλάει,
Μια ανατριχίλα, διαπερνάει το κορμί,
Που πάντοτε μαζί του, θα την κουβαλάει.
ΙΑΘΗΜΕΝ, το σύνθημα, του «Επικούριου Δρόμου» αθλητές,
ας το βροντοφωνάξουμε, την ιερή των Φιγαλέων οδό περνώντας.
Του Θρυλικού Αρραχίωνα, ας γίνουμε, στην αντοχή και την ανδρεία, μιμητές,
Μα, ακόμα και τον βαρύτιμο κότινο, στην κώμη μας φορώντας,
Να αναλογιζόμαστε, ότι Έχει αξία μόνο, για να είμαστε πρωταθλητές,
Παντού και πάντα, με ιερή ευλάβεια, «το εὖ αγωνίζεσθαι», τηρώντας
Διονύσιος Θεοχάρης
Και ζωντανεύει κάποιες θύμησες μακρινές,
Που στο λαβύρινθο της μνήμης μπερδεμένες,
Έρχονται στο μυαλό μας, σαν ιδέες φαεινές,
Από τον μίτο της Αριάδνης και αυτές πιασμένες.
Να, κοίτα και ο Απόλλωνας, από ψηλά χαμογελά,
Ο δε ήλιος λάμπει, πιο πολύ αυτή την ημέρα,
Ανατέλλοντας στα Νομια, που ο τραγοπόδαρος Πάνας, τις αίγες του, φυλά,
Παίζοντας για τους αθλητές αρμονικά, την ποιμενική του, την φλογέρα.
Οι Φιγαλείς Ολυμπιονίκες, ο Αρραχίωνας και ο Ναρυκίδας, ανεμίζουν τον κότινο, τον Ιερό
Και λένε «ναι μπορείς και εσύ να τον βάλεις,
Τρέξε να πιείς από της αειφόρου Κρήνης, το ζωογόνο, το Νερό
Και για την αξία σου, ποτέ πια αθλητά, μην αμφιβάλεις»!
Όλα αυτά, στων δρομέων τα πόδια δίνουνε φτερά,
που σαν της θεάς Άρτεμης τα αλαφιασμένα Ελάφια ροβολάνε,
να δροσιστούν στης Νέδας, τα αγιασμένα τα νερά,
κι από την τροφή των βαλανοφάγων Φιγαλέων και αυτοί να φάνε.
Η αρχαία Κρήνη, που αστείρευτα μιλά,
ατέλειωτες διηγούμενη, στο θεόρατο πλατάνι, ιστορίες,
παίρνει μια ανάσα και τους αθλητές δροσίζει στοργικά,
ευχόμενη τους, να είναι πάντοτε καλά και να έχουν πολλές επιτυχίες.
Μα αν προσέξεις, θα Την ακούσεις καθαρά,
Να λέει: «εδώ ξένε, που εσύ το σώμα σου δροσίζεις,
Τους Ολυμπιονίκες Αρραχίωνα και Ναρυκίδα, είχαν στεφανώσει, στα παλιά
και πολλούς άλλους, που ίσως ακόμα δεν γνωρίζεις»
Αλλά και αν τα λόγια της, κάποιος δεν τα νοεί,
Αφού η Κρήνη, εις μια αρχέγονη γλώσσα τους μιλάει,
Μια ανατριχίλα, διαπερνάει το κορμί,
Που πάντοτε μαζί του, θα την κουβαλάει.
ΙΑΘΗΜΕΝ, το σύνθημα, του «Επικούριου Δρόμου» αθλητές,
ας το βροντοφωνάξουμε, την ιερή των Φιγαλέων οδό περνώντας.
Του Θρυλικού Αρραχίωνα, ας γίνουμε, στην αντοχή και την ανδρεία, μιμητές,
Μα, ακόμα και τον βαρύτιμο κότινο, στην κώμη μας φορώντας,
Να αναλογιζόμαστε, ότι Έχει αξία μόνο, για να είμαστε πρωταθλητές,
Παντού και πάντα, με ιερή ευλάβεια, «το εὖ αγωνίζεσθαι», τηρώντας
Διονύσιος Θεοχάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου