AN…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Αναρωτιέμαι με βάση την πολιτική που ακολουθούν τα τελευταία τρία χρόνια τα κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ , ΣΥΡΙΖΑ , ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ), αν έχουν καταλάβει τι έχει γίνει στην χώρα.

Αν νομίζω καλώς,… Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και μετά, ζούμε σε συνθήκες προτεκτοράτου. Ξένοι επίτροποι παντού. Επιτετραμμένοι εντολοδόχοι από ξένα κέντρα ( ΔΝΤ, ΕΚΤ ) σουλατσάρουν από υπουργείο σε υπουργείο και ενίοτε από περιφέρεια σε περιφέρεια. Μάλλον, μόνο η ξένη στρατιωτική μπότα απουσιάζει, ακόμα (;) από τον αύλειο χώρο του Συντάγματος. Η χώρα υποδουλώθηκε, σε οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο,  χωρίς πόλεμο.

Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή να μην είναι έτσι τα πράγματα και να τα νομίζω έτσι. Δηλαδή τα πράγματα να μην είναι τόσο τραγικά. Άρα, καλώς το σύνολο της αριστεράς πορεύεται, αγωνίζεται, «πολιτεύεται» σαν να είμαστε στο χθες . Σαν να είμαστε π.χ. στο 1985.

Αν όμως τα πράγματα είναι τραγικά, τότε κακώς η Aριστερά συνεχίζει να δραστηριοποιείται σαν να μην υποτάχτηκε η χώρα και ο λαός . Κακώς δεν βγαίνει μπροστά-ενωμένη. Τι άραγε περιμένει η Αριστερά να γίνει περισσότερο ενάντια στη χώρα και στο λαό; Χρησιμοποιώντας την υπερβολή για την τεκμηρίωση του προβληματισμού, αναρωτιέμαι, αν είχαμε π.χ. στρατιωτικό νόμο, θα εξακολουθούσε η αριστερά να είναι διασπασμένη; Δεν θα έπρεπε να παραμεριστούν οι όποιες διαφορές και από κοινού όλεςοι δυνάμεις να αγωνιστούν για την ανατροπή της επιβαλλόμενης πολιτικής κατάστασης; Μήπως το ίδιο δεν πρέπει να γίνει και τώρα . Τα μνημόνια , τα μεσοπρόθεσμα και η τρόικα πως αλλιώς μπορούν να ακυρωθούν και να εκδιωχθούν ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ; 

Προκειμένου να τεκμηριωθεί η παραπάνω άποψη και με την εις άτοπον απαγωγή ας δούμε κάποιες θετικές εξελίξεις , ξεχωριστά όμως για τον κάθε αριστερό χώρο.

Ας υποθέσουμε ότι π.χ. γίνονται εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαμβάνει το 30%, το 40% … σχηματίζει κυβέρνηση … Νομίζω ως μεμονωμένη πολιτική δύναμη δεν θα μπορέσει - και να θέλει- να κάνει την Ανατροπή.

Ας υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ καταλαμβάνει το 10% , το15% , το 20% . και λοιπόν;

Ας υποθέσουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αριστερά καταλάβει ένα συνολικό ποσοστό που φτάνει το 5% . Και λοιπόν;

Ας υποθέσουμε ότι το λαϊκό- συνδικαλιστικό κίνημα μαζικοποιείται και κατορθώνει να «κατεβάσει»ένα εκατομμύριο κόσμο στο πεζοδρόμιο αγωνιζόμενο για την αποτροπή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Το πολύ-πολύ να κερδίσει κάτι που θα το χάσει από την άλλη τσέπη.

Βέβαια σε αυτές τις ξεχωριστές υποθετικές περιπτώσεις δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δεν θα επιτρέψει σε κανένα ανίσχυρο μεμονωμένο κόμμα της αριστεράς να κυβερνήσει αριστερά. Εκτός αν συμβιβαστεί προς τας υποδείξεις …

Καμία , λοιπόν , μεμονωμένη πολιτική δύναμη της Αριστεράς όσο και αν ανεβάσει τα εκλογικά της ποσοστά ή όσο και αν αυξήσει την επιρροή της στην κοινωνία δεν θα μπορέσει να ανατρέψει μόνη της την κατάσταση. ( μνημόνια , μεσοπρόθεσμα κλπ).

(ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ) + (ΜΑΖΙΚΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ) = (ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ)

Η παραπάνω ισότητα, του υπότιτλου, είναι κάτι σαν το αξίωμα στα μαθηματικά. Δεν αποδεικνύεται. Όμως, καμία άλλη πρόταση δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν ισχύει το άθροισμα. Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα. Και εκτός αυτού μαζί με τη νίκη του λαού θα υπάρξει και νίκη και της αριστεράς . Καμία άλλη πειστικότερη πολιτική λύση . Η μοναδική δύναμη που μπορεί, να καταργήσει τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, να διώξει την τρόικα και να επαναφέρει το βιοτικό επίπεδο του λαού εκεί που του αναλογεί με βάση το εργατικό δίκαιο είναι η συνεργασία , η συνεννόηση , η συμπαράταξη του συνόλου των αριστερών δυνάμεων της χώρας .

Άρα αν θέλουμε την απαλλαγή της χώρας από τους δανειστές , την διαγραφή δυσβάστακτου χρέους , την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων κτλ ( μέτρων που φυσικά δεν θα φέρουν σοσιαλισμό) αυτό θα γίνει μόνο από μια κυβέρνηση της Ενωμένης Αριστεράς με την συμμετοχή ενός Ισχυρού Μαζικού   Λαϊκού Κίνηματος.

«ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ»

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά , οι ηγεσίες της αριστεράς έχουν τεράστια ευθύνη γιατί «πολιτεύονται» περισσότερο με γνώμονα το πώς θα εκθέσουν το έτερο κόμμα της αριστεράς παρά το ιδεολογικό-ταξικό αντίπαλο. Και η ευθύνη τους γίνεται εγκληματική γιατί γνωρίζουν καλά ότι μόνο με την ενότητα και την μαζικότητα μπορεί να νικήσουν και η αριστερά και ο λαός .

Τα κόμματα της αριστεράς αντί να συγκλίνουν, αποκλίνουν. Μεσούσης της μεγάλης οικονομικής κρίσης και την στιγμή που η πλειοψηφία του λαού υποφέρει. Δεν βγαίνει να πληρώσει ούτε τα ελάχιστα. ( Συνταξιούχοι του Ο.Γ.Α παραλαμβάνοντας την σύνταξή τους προσθέτουν χρήματα σε αυτή για να πληρώσουν την ΔΕΗ με το χαράτσι… Άνεργοι πατεράδες δεν έχουν για το χαρτζιλίκι των παιδιών τους… Εκατοντάδες άλλοι στο κέντρο της Αθήνας σχηματίζουν ουρές για να πάρουν από παραγωγούς πέντε πορτοκάλια κτλ).

Και αντί η αριστερά να πρωτοπορεί στην οργάνωση του κοινού αγώνα …αυτή περί άλλα τυρβάζει.

Αν ρωτούσες κάποιον «τρίτον». Κάποιον παρατηρητή των δρώμενων στον αριστερό χώρο. Κάποιον που διαθέτει πολιτικό κριτήριο κάπως έτσι θα προσέγγιζε σήμερα τα κόμματα της Αριστεράς :

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί ή δεν προσπαθεί να κάνει τούμπα. Να κάνει «συμφωνία με το διάολο», να κυβερνήσει ακόμα και με την λαϊκή δεξιά( δηλαδή θα φύγει, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ,η ΔΗΜΑΡ από το μνημονιακό μπλοκ για να σκίσουν μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ το μνημόνιο ; ).

Το ΚΚΕ, θέλει με ένα άλμα στο κενό, και χωρίς να συμμαχήσει με κανέναν άλλον, να κάνει λαϊκή εξουσία.( δηλαδή να κάνει μόνο του σοσιαλισμό στην Ελλάδα ; Και ποιο σοσιαλισμό στα πρότυπα της Ανατολικής Ευρώπης ; )

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , θέλει να κάνει την επανάσταση…».

Πέραν των όποιων προσεγγίσεων, αναλύσεων και απόψεων, οπωσδήποτε ο κάθε αριστερός πολιτικός χώρος όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται να έχει τις θέσεις του. Όμως από κει και πέρα κάνουν λάθος. Λάθος στρατηγικής που δεν ξεχωρίζουν «εχθρούς και φίλους». Αλλά και ιστορικό λάθος επειδή (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν την σημασία που έχει «το ποτάμι» σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές . «Το ποτάμι» που χωρίζει τις πολιτικές δυνάμεις και ότι αυτές υπηρετούν. Από την μια όχθη οι δυνάμεις που υπηρετούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) την κεφαλαιοκρατία , τον ιμπεριαλισμό, την κατάργηση τωνατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κτλ Και από την άλλη όχθη οι πολιτικές δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνειδητά αγωνίζονται «για όλου του κόσμου το ψωμί το φως και το τραγούδι»! Αγωνίζονται για μια Ελλάδα Ελεύθερη. Μια Ελλάδα της Ειρήνης. Χωρίς μνημόνια και τρόικα . Αγωνίζονται για δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία , για οχτάωρο, για μόνιμη δουλειά για όλους. 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς έχει ευθύνη. Φυσικά δεν έχει καμία ευθύνη για το ότι φτάσαμε ως εδώ. Έχει όμως ιστορική ευθύνη γιατί οι στιγμές είναι τέτοιες . Και σε ιστορικές περιόδους ο καθένας ζυγιάζετε με το ειδικό βάρος του. Αν η αριστερά δεν σταθμίσει σωστά την σημερινή κατάσταση, είναι βέβαιο ότι το αυτό θα της κοστίσει στο εγγύς και στο μακρύ μέλλον.

Η αριστερά αν πιστεύει στις δυνάμεις της και αν θέλει και αν μπορεί, (σε αυτή την ιστορική συγκυρία ) πρέπει να γίνει μια γροθιά και να απευθυνθεί στο λαό λέγοντας του:

«Λαέ. Eμείς ενωθήκαμε! Ενώσου μαζί μας για να σχίσουμε τα μνημόνια , τις συμβάσεις και τα δάνεια.!»

Αν πάλι η αριστερά δεν μπορεί ( είτε επειδή δεν είναι εφικτός ο στόχος είτε επειδή η ιδία αδυνατεί) οφείλει να πει την αλήθεια στο λαό.

Ή το ένα πρέπει να κάνει ή το άλλο. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό που κάνει εδώ και τρία χρόνια.

*Ο Γιώργος Μαρκόπουλος είναι δημοσιογράφος στον Πύργο  Ηλείας.