Αμερικανοί Καταλαμβάνουν την Wall Street , αγανακτισμένοι ΕΛΛΗΝΕΣ καταλαμβάνουν πλατείες, οργή ακτιβιστών κατά της απληστίας των εταιρειών.Το Μάιο του 1967 είχα τελειώσει το γυμνάσιο στο Δούκα της ορεινής Ηλείας .Μετά έφυγα στα καράβια όπως πολλοί συνομήλικοι μου, αμούστακο παιδί μπήκα σε καράβι, χωρίς ποτέ να έχω ξαναδεί θάλασσα ,ταξίδεψα στην νέα Υόρκη όπου έμεινα σε κάποιους συγγενείς μου, Αργότερα τον ίδιο χρόνο ένας φίλος μου Kοσταρικανος με πήγε σε μια συναυλία ενός νέου τραγουδιστή στο Fillmore West. Λεγοταν jim Morrison , εκεί δοκίμασα μαριχουάνα( χασίς το λέγαμε στο χωριό) εκεί κατάλαβα ότι η μαριχουάνα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα ψυχαγωγικό ναρκωτικό, ήταν τρόπος ζωής ομοίως και η rock μουσική μετά πήγα στο Woodstock που ήταν ένα μυστήριο για την Πολιτιστική και πολιτική Επανάσταση, σηματοδότησε μαζί με το Μάι του 1968 την αλλαγή και τη θέληση να αποτινάξει ο κόσμος κάθε μορφή ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ από πάνω του. Δεν κατάφεραν δυστυχώς και πολλά πράγματα, την ίδια εποχή στην χώρα μας υπήρχε χούντα λίγα πράγματα βεβαία έφταναν στα αυτιά μου, έτσι και αλλιώς πλέον δεν είχα σχέσεις με άλλους έλληνες, ζούσα σε ένα κοινόβιο στο ΣΙΚΑΓΟ, 35 άτομα σε ένα παλιό νεοκλασικό το οποίο άνηκε σε κάποιον που δέχτηκε να το μοιραστεί μαζί μας, εκεί γνώρισα την γυναίκα μου, μεξικάνα, την οποία την έχασα πέρυσι από καρκίνο. Δέθηκα μαζί της , και αφού ο κόσμος άλλαζε προς το χειρότερο και στην Αμερική πήγα μαζί της το 1975 σε μια όμορφη περιοχή του Μεξικού, κοντά στο san cristobal στα σύνορα με την Γουατεμάλα, εκεί στο χωριό της ζήσαμε μέχρι το 1983,
χωρίς καν ρεύμα, χωρίς ποτέ να παραπονεθούμε, μακριά από όλους και από όλα, ήταν τόσο απομακρυσμένο το χωριό που ποτέ δεν το επισκέφτηκε πολιτικός, όταν άρχισε να έρχεται ο πολιτισμός και εκεί, φύγαμε και ανεβήκαμε σε ένα βουνό εκεί μείναμε σε μια καλύβα για 1 χρόνο, μαζί μας είχαμε πάρει και τα ζωντανά μας, όμως η γυναίκα μου έμεινε έγκυος και άλλαξε ολη μας η ζωη, δεν μπορούσαμε πλέον να μείνουμε άλλο σαν ασκητές, εγω άρχισα να έχω φόβους ότι αν κάτι πάει στραβά στην γέννα ο πιο κοντινός γιατρός θα άπρεπε να ήταν πάνω από 200 χιλιόμετρα, οπότε φύγαμε για san cristobal όπου ένας ξάδελφος της γυναίκας μου είχε ξενοδοχείο, οπότε μας πρόσφερε και στέγη και δουλειά, εκεί γεννήθηκε και ο γιος μου ο Οδυσσέας, όνομα που διάλεξε η γυναίκα μου, που τρελαινόταν όταν της έλεγα για την επιστροφή του Οδυσσέα από την Τροία. Ο ξάδελφος της γυναίκας μου πέθανε το 1995 και το ξενοδοχείο πέρασε σε μας αφού άλλους συγγενείς δεν είχε, εμείς με την σειρά μας μετά από 4 χρόνια το πουλήσαμε και αγοράσαμε μια φάρμα όπου καλλιεργούμε βιολογικό καλαμπόκι(αραποσίτι που λέγαμε στο χωριό), ο γιος μας σπούδασε γεωπόνος και ανέλαβε αυτός να τρέξει την επιχείρηση, μια μέρα το 2004 έφερε έναν υπολογιστή στο σπίτι και άρχισε να μου δείχνει πως λειτούργει το ιντερνετ και πως μπορώ να μαθαίνω νέα από την πατρίδα μου ( την μικρή πατρίδα μου όπως λέει και ο Ανδρέας στο ΟΡΕΙΝΗ ΗΛΕΙΑ) ότι νέα μάθαινα μέχρι τότε ήταν από μεξικάνικες εφημερίδες και την τηλεόραση, πλέον πατρίδα μου είναι εδώ, πέρα από τις αναμνήσεις μου δεν έχω κάτι άλλο, οι μόνοι μου συγγενείς κάποια ξαδέλφια μου δεν νομίζω να με θυμούνται καν. Μετά ανακάλυψα το antroni.gr και το oreini-ileia.blogspot.com και πραγματικά πλέον ξανά είμαι ένα κομμάτι της μικρής μου πατρίδας έστω και από τόσο μακριά, έκλαψα με τις καταστροφικές φωτιές το 2007 , οργίζομαι με την παράνομη υλοτόμηση κτλ . Πλέον έχω πάλι την ανάγκη να επιστρέψω έστω και για λίγο.Έχετε εξεγερθεί, Δίνετε μια μάχη, για την πατρίδα, για τα παιδιά σας , Δεν ξέρω εάν αυτή η κίνηση θα οδηγήσει κάπου, αλλά επικροτώ τη δημιουργία της .
Αλλάξτε τον κόσμο , κάντε αυτό που δεν κατάφερε η δική μας γενιά….
Η Επανάσταση άρχισε πάλι χωρίς εμένα
Γιάννης –Οδυσσέας
san Cristobal 2011
Mexico
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου