Κοινωνικής Λειτουργού
Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και σημάνει η έναρξη της σχολικής χρονιάς για τους μικρούς και μεγαλύτερους φίλους μας, για όλους εμάς που «μεγαλώσαμε» πια, μας πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία. Μια μελαγχολία να γυρίσουμε νοερά στα χρόνια εκείνα τα μαθητικά. Αυτά τα χρόνια που μας κάνουν ακόμα να αναπολούμε στιγμές, γέλια, κλάματα, δυσκολίες, απογοητεύσεις, αλλά και επιβραβεύσεις! Όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι ακόμα νωπές για τους περισσότερους από εμάς. Ωστόσο και για τους μεγαλύτερους τούτες οι αναμνήσεις παραμένουν ακόμα ζωντανές.
Θυμάμαι ακόμα τα πρωινά εκείνα του φθινοπώρου που έφτανε η στιγμή να επιστρέψουμε πίσω στα θρανία μας. Εκείνο το πρώτο κουδούνι, τον αγιασμό, τους δασκάλους μας, τους συμμαθητές μας στοιχισμένους σε σειρές μπροστά από την είσοδο. Τα γέλια, τις φωνές, τη μυρωδιά του βασιλικού που κρατούσε ο ιερέας για τον αγιασμό. Και μετά τρέχοντας να ανέβουμε στις νέες μας τάξεις πια…μεγαλύτεροι μόλις κάτι μήνες, αλλά για την καινούρια σχολική χρονιά ένα ολόκληρο «χρόνο».
Τα χρόνια πέρασαν, οι μαθητές και οι μαθήτριες αποφοίτησαν, σπούδασαν, ωρίμασαν, έγιναν ενεργά μέλη στο τόπο και την κοινωνία μας ή και αλλού, έκαναν ίσως οικογένεια. Μεγάλωσαν…
Φέτος, σε κάποιο σχολείο το κουδούνι δε θα χτυπήσει. Οι φωνές και οι αναμνήσεις που το φθινοπωρινό πρώτο κουδούνι της χρονιάς έκρυβε μέσα του, σίγησε για πάντα. Εκεί στο ιστορικό 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Πύργου μόνο η σιωπή ζει πια. Μετά από 80 χρόνια κατεδαφίστηκε το ιστορικό αυτό σχολείο. Μπορεί να ήταν απλά μόνο ένα κτίριο, αλλά για όλους εμάς που περάσαμε από τα θρανία του ήταν ένα σημείο αναφοράς, ένας λόγος να «κρυφοκοιτάζουμε» κάθε φορά που περνούσαμε από την γειτονιά εκείνη σαν να θέλουμε να «γυρίσουμε» το χρόνο πίσω. Πίσω «…στα μαθητικά τα χρόνια που δεν τ’ αλλάζουμε με τίποτα…» όπως λέει και το γνωστό τραγούδι.
Πονέσαμε όλοι όσοι ζήσαμε τα μαθητικά χρόνια της εφηβείας μας σε τούτο το σχολείο. Δακρύσαμε στο αντίκρισμα του γκρεμισμένου σχολείου. Σφίχτηκε η καρδιά μας στη σκέψη ότι αυτό το σχολείο δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο. Τη θέση του στο μέλλον, ίσως, πάρει ένα άλλο, πιο σύγχρονο κτίριο, πιο φιλόξενο για τους νέους του μαθητές. Στις δικές μας καρδιές, των μαθητών εκείνης της ιστορικής εποχής, αλλά και των καθηγητών μας, θα ζει πάντα το δικό μας το σχολειό.
Αυτό το κουδούνι τελικά δεν θα ξαναχτυπήσει…
Καλή σχολική χρονιά στους μικρούς και μεγάλους μαθητές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου