Έξι χρόνια από το ολοκαύτωμα της Ηλείας

Του Πάνου Τριγάζη

Λένε ότι ο νομός Ηλείας είναι προικισμένος από τη Φύση και από την  Ιστορία. Και δεν απέχει από την αλήθεια η διαπίστωση αυτή για μια περιοχή στην οποία ανήκει η Αρχαία Ολυμπία, η Αρχαία Ηλιδα, η Ανδρίτσαινα, ο Επικούρειος Απόλλωνας, η Κυλλήνη, ο Καϊάφας, η Φολόη, η Κουρούτα, ο Κακόβατος η λίμνη Κοτυχίου, η Φιγαλεία  και το Λέπρεο. Μια περιοχή που το φυσικό της σύνορο με την Μεσσηνία είναι η Νέδα, το μόνο ποτάμι της Ελλάδας με θηλυκό όνομα.

Στο νομό Ηλείας, η ένωση της αρχαιολογίας με την οικολογία θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό μοχλό ανάπτυξης, μαζί με ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της αγροτικής οικονομίας.

Κι όμως, ο νομός αυτός εκπέμπει ισχυρά s.o.s. απ’ όλες τις γωνιές του,  οι κάτοικοί του ζουν μέσα στην απόγνωση και την αβεβαιότητα και πολλοί νέοι άνθρωποί του παίρνουν τον οματιών  τους και αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.  Μετά την καταστροφική επιδρομή της πύρινης λαίλαπας το 2007, του Εγκέλαδου το 2008 και των πλημμυρών το 2011 στο Πύργο και σε άλλες περιοχές, οι μνημονιακές πολιτικές καταστρέφουν ότι έχει απομείνει. Εξολοθρεύουν την αγροτιά, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία,  αποδιοργανώνουν την Αυτοδιοίκηση αφήνουν αφύλακτους τους αρχαιολογικούς χώρους, εκμηδενίζουν την μέριμνα για τις περιβαλλοντικά προστατευμένες περιοχές από διεθνείς  συνθήκες (natura .κτλ)

Επισκεπτόμενος την Ηλεία, στην οποία βρίσκεται η γενέτειρά μου , το ορεινό χωριό Μίνθη του δήμου Ζαχάρως, νοιώθω έντονα   συναισθήματα και στο μυαλό μου γυρίζουν με ενάργεια πολλές μνήμες των παιδικών και μαθητικών  μου χρόνων, οι οποίες συνδέονται και με τις πολιτικές  μου επιλογές και τις κοινωνικές αντιλήψεις.

Θυμάμαι τους σκληρούς αγώνες των γονιών μου- φτωχών αγροτών- όχι μόνο να αναστήσουν  δέκα  παιδιά, αλλά και να ανοίξουν δρόμους «για να μάθουν τα παιδιά  γράμματα», όπως έλεγε η μάννα μου.

Θυμάμαι όταν γεννήθηκε η μικρότερη αδελφή μας , το δέκατο παιδί, την είχαμε υποδεχτεί με το συναίσθημα που πήγαζε από την πεποίθηση ότι η οικογένεια αποκτούσε «νέο γραμμάτιο προς εξόφληση».

Θυμάμαι το διαδοχικό πέρασμα της περιοχής από διάφορες μορφές αγροτικής παραγωγής: Από τις μεγάλες σταφιδοκαλλιέργειες, την ελαιοπαραγωγή και την αλιεία, στα οπωροκηπευτικά  στην οργανωμένη κτηνοτροφία και στον τουρισμό.

Θυμάμαι τα τραγούδια του Καζαντζίδη   για την «κακούργα μετανάστευση» , τα ορεινά χωριά να ερημώνουν – μαζί και το χωριό μου-, τους αγρότες να γονατίζουν από τα χρέη, τις μεγάλες καλλιέργειες να εξαφανίζονται συμπαρασύροντας και τις αντίστοιχες βιομηχανικές μονάδες.

Θυμάμαι τους τοπικούς κομματάρχες – παρατρεχάμενους των μεγάλων αστικών πολιτικών τζακιών- να μετέρχονται κάθε τεχνάσματος και κάθε εκβιασμού για να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών, τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια».Μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο σε παλιούς καιρούς και στην περίοδο μετά την μεταπολίτευση του 1974, όταν η εκλογική συμπεριφορά των Ηλείων άλλαξε και ο νομός από παραδοσιακά γαλάζιος έγινε καταπράσινος.

Θυμάμαι τις αυταπάτες που γέννησε στις τοπικές κοινωνίες η μεγάλη ιδέα  του Κ. Καραμανλή για την μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην κοιτίδα τους , αλλά και η ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2004 από την Ελλάδα.
Οι έντονες μνήμες μου είναι και πιο πρόσφατες διότι έζησα από κοντά και τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, τότε που η Ηλεία έγινε Χιροσίμα, έχοντας βρεθεί στο νομό εκείνο το «μαύρο Αύγουστο» ως υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στις 24 Αυγούστου 2007 όταν άρχισε η πρωτοφανής  φονική επιδρομή( 45 νεκροί)  της πύρινης λαίλαπας από την Μάκιστο και την Αρτέμιδα και εξαπλώθηκε ως τον Καϊάφα και το Γιαννιτσοχώρι ενώ δύο εικοσιτετράωρα  μετά  επλήγη  ακόμα και η  Αρχαία Ολυμπία ακουστήκαν από επίσημα χείλη  κωμικοτραγικές έως και εξωφρενικές δηλώσεις, περί του «στρατηγού άνεμου», «ασύμμετρων  απειλών», για να «βγουν λάδι» οι κρατούντες και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Μετά την τραγωδία  ακολούθησε η ακάσχετη  υποσχεσιολογιά  περί «αναγέννησης του νομού» , «πράσινης ανάπτυξης» και ταχύτατων αποζημιώσεων. Όλα όμως αυτά παρέμειναν μετέωρα και έξι χρόνια μετά τα συναισθήματα  που κυριαρχούν στους Ηλείους είναι η οργή και  η αγανάκτηση για  την  εγκατάλειψη από το επίσημο κράτος και όλες τις κυβερνήσεις.

Εκείνο, όμως, που μένει έντονα χαραγμένο στην καρδιά του λαού της Ηλείας είναι  το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης προς τους πυρόπληκτους, που εκδηλώθηκε τότε  απ΄ όλη την  Ελλάδα, τον απόδημο ελληνισμό και τον διεθνή χώρο. Αποτέλεσμα του αξιοθαύμαστου εκείνου κινήματος  ήταν η δημιουργία του «ταμείου Μολυβιάτη» το οποίο συγκέντρωσε περίπου 200 εκ ευρώ από  93 χιλιάδες δωρητές, άτομα και φορείς. Αλλά και το υπόλοιπο του ταμείου ( 118 εκ ευρώ το 2010) το «έφαγε» το μνημόνιο και στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις που κατατίθενται  στην Βουλή για την τύχη του ελάχιστα πειστικές απαντήσεις δίνονται από τους αρμόδιους.

Το χειρότερο είναι ότι τίποτα δεν διδάχθηκαν οι κρατούντες από το ολοκαύτωμα της Ηλείας, ούτε από εκείνα της Πάρνηθας, της Εύβοιας, πολλών νομών της Πελοπονήσσου, αλλά και πολλών νησιών όπως η Χίος πέρυσι. Η δασοπροστασία στη χώρα μας παραμένει ζητούμενο και γενικότερα η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι το αποτέλεσμα καταστροφικών – κερδοσκοπικών αντιλήψεων που διαιωνίζονται. Άρα, ένα εναλλακτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας, μετά τα μνημόνια, που διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στην αρχή... ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ.-

πηγή: tvkosmos.gr/tvxs.gr