
«Αρχόντισα της Πέτρας» λένε και για πολύ καιρό αναρωτιόμουν το γιατί. Πέρασε περισσότερος από ένας μήνας που είμαι εδώ και μόλις που αρχίζω να καταλαβαίνω τους ρυθμούς της Ανδρίτσαινας. Εκείνο το βαθύ, υπόγειο ποτάμι που αργοκυλάει τα νερά του κάτω από τα πέτρινα πλακόστρωτα και τα μεγάλα σπίτια, παίρνει μαζί του ένα κομμάτι από την καρδιά σου... και το κρατάει σφιχτά και για πάντα.
• Μ’ αρέσουν τα βουνά που την προστατεύουν από τους αέρηδες.
• Μ’ αρέσει η άγρια βλάστηση που ξεπετάγεται ανάμεσα από τα χαλάσματα κι απειλεί να καταπιεί τα εφήμερα έργα του ανθρώπου.
• Μ’ αρέσουν οι παλιές εκκλησιές της και το αρχιτεκτονικό στυλ που διαμόρφωσαν χρόνια και χρόνια δουλειάς και εμπειρίας.
• Μ’ αρέσει η Τρανή Βρύση που κάποιοι λένε ότι είναι η παλιότερη χτιστή βρύση της Πελοποννήσου.
• Μ’ αρέσουν κάποιοι άνθρωποι εκεί πέρα αν και δεν μπορώ να πω οτι τους γνώρισα όλους.
• Μ’ αρέσει ο σκοτεινός ουρανός και η μυρουδιά της βροχής που μου φέρνουν στο νου εκείνες τις εποχές που άκουγες στα καλντερίμια τα βαριά πέταλα και τα χάμουρα των αλόγων.